Dukla jest to niewielkie miasteczko położone nieopodal Krosna i to właśnie tam około 1414 roku urodził się św. Jan, który jest jedną z wybitniejszych postaci w naszym regionie. Z przekazów historycznych możemy dowiedzieć się, że urodził się w biednej rodzinie mieszczańskiej. Niestety nie zachowały się żadne materiały mówiące o młodych latach i wykształceniu naszego patrona. Z dużą dozą prawdopodobieństwa najpierw uczęszczał do szkoły parafialnej w Dukli lub pobliskim Krośnie, a następnie udał się do Krakowa. Jak już wcześniej wspomniałem jego rodzina była uboga, więc nie było go stać na studia w Akademii Krakowskiej. Prawdopodobnie kształcił się w jakiejś niższej rangą szkole krakowskiej, może katedralnej. Prawdopodobnie już wtedy zwrócili na niego uwagę krakowscy franciszkanie i przyjęli do siebie ubogiego żaka z nadzieją, że w przyszłości wstąpi on do ich zakonu. Św. Jan spędził pewien czas w pustelni w pobliskich lasach nad potokiem Zaśpit lub pod Górą Cergową. Uczynił to zapewne nie z zamiłowania do odosobnienia, lecz w celu przemyślenia swojej dalszej drogi życiowej. Będąc człowiekiem pobożnym, chciał naśladować Chrystusa i dlatego oddalił się od zgiełku tego świata, aby odzyskać właściwe widzenie i wrażliwość na sprawy Boże. Po opuszczeniu pustelni wstąpił do Zakonu Franciszkanów Konwentualnych prawdopodobnie w Krośnie i nastąpiło to po roku 1434 a przed 1440.Św.Jan przebywał tam ponad 25 lat i musiał odznaczać się niezwykłymi przymiotami, bo powierzano mu bardzo odpowiedzialne funkcje z których wymienię tylko, kaznodziei, gwardiana w Krośnie i Lwowie oraz kustosza kustodii lwowskiej.
W 1463 roku św. Jan przeszedł do ściślejszej formacji w Zakonie Franciszkanów, a mianowicie do obserwantów, których w Polsce nazywano Bernardynami. Na czele tego ruchu stał św. Bernardyn ze Sieny. U obserwantów św. Jan przeżył jeszcze 21 lat i do końca swojego życia przebywał w Lwowskim Klasztorze Św. Andrzeja Apostoła. Z różnych opisów możemy wywnioskować, że był bardzo dobrym kaznodziejem i spowiednikiem. Gdy pod koniec swojego życia stracił wzrok oraz chorował na bezwład nóg, to nawet wtedy dotknięty takim nieszczęściem nie uchylał się od swoich obowiązków. Św. Jan z Dukli zmarł 29 września 1484 roku, pochowano go w kościele klasztornym pod prezbiterium. Ludność była przekonana o świętości Jana z Dukli i dlatego bardzo często gromadziła się przy jego grobie, żeby wypraszać potrzebne łaski. W 1487 roku,a więc zaledwie trzy lata po jego śmierci, obserwanci wystarali sie u papieża Inocentego VIII o zezwolenie na „podniesienie ciała”, co równało się z zezwoleniem na oddawanie mu czci publicznie. O świętości Jana z Dukli świadczą liczne wota dziękczynne i to składane nie tylko przez katolików. Jemu też przypisano uratowanie Lwowa w 1648 roku w czasie oblężenia go przez Bohdana Chmielnickiego. Proces kanoniczny św. Jana z Dukli rozpoczął się w 1615 roku na prośbę króla Zygmunta III Wazy oraz biskupów i senatorów. Proces ten był wiele razy przerywany i został ukończony dopiero w 1731 roku. Papież Klemens XII w 1733 roku ogłosił Jana z Dukli błogosławionym i wyznaczył dzień 19 lipca dniem kultu liturgicznego. Po kilkukrotnym przenoszeniu terminu tego święta, dopiero reforma kalendarza z 1974 roku przeznaczyła dla błogosławionego Jana z Dukli, patrona diecezji przemyskiej, dzień 3 października – nadając mu rangę wspomnienia obowiązkowego. Papież Klemens XII ogłosił bł. Jana z Dukli Patronem Korony i Litwy – odbyło się to w 1739 roku. Natomiast w 1742 roku Benedykt XIV nadał odpust zupełny na dzień bł. Jana z Dukli dla kościoła bernardyńskiego w Polsce.
W 1740 roku mniszkowie ufundowali w Dukli kościół i klasztor ku czci bł. Jana. Oni też w 1769 roku wybudowali w pobliżu Dukli kościół i pustelnię, uczynili to w miejscu gdzie prawdopodobnie przebywał bł. Jan jako pustelnik. Relikwie bł. Jana spoczywające we Lwowie zostały przeniesione w 1946 roku do Rzeszowskiego Kościoła Bernardynów, a od roku 1974 spoczywają w kościele w Dukli.
Wzrastający kult bł. Jana skłonił Augusta III Sasa do wniesienia do Rzymu, w 1754 roku prośby o kanonizację, prośbę tę ponowił Stanisław August Poniatowski w 1764 roku. Jak nam wszystkim wiadomo potem nastąpił okres niewoli narodowej i dopiero Episkopat Polski w 1957 roku ponowił prośbę o kanonizację do Stolicy Apostolskiej.
Dopiero po wielu latach, gdy na Stolicy Piotrowej zasiadł nasz Wielki Rodak Jan Paweł II, nastąpiła kanonizacja bł. Jana z Dukli.
Św. Jan z Dukli jest niewątpliwie jednym z najwybitniejszych ludzi w naszym regionie i świadczy o tym jego świętość. W tym małym miasteczku jakim jest Dukla znajduje się pomnik św. Jana wraz z Janem Pawłem II. Wszystkie przytoczone fakty wskazują na to, że św. Jan z Dukli jest wybitną postacią w naszym regionie i dlatego też ośmieliliśmy się na opis jego osoby.